Zorgen, uit het leven gegrepen

Ik weet niet of je dit herkent, maar soms heeft het pessimisme me even te pakken.  Ja, ook een optimist heeft soms last van dit virus. Zo overkwam mij dit enkele weken geleden. Al luierend op mijn stoel moest ik denken aan mijn moeder. Sinds anderhalf jaar is ze weduwe en ik kwam tot het besef dat ik me zorgen kan maken om mijn moeder en dat ik, en zeker de rest van mijn familie voor haar mogen zorgen. Ooit, heel erg lang geleden, had mijn moeder zorgen om mij. Zeker in de tijd dat ik lange haren had, een fraaie oorbel in mijn linker oor en thuis de koffiemolen nog meende te moeten opvoeren, laat staan mijn brommer. Zorgen had ze dat ik samen met een vriend een geheime zender begon. Zorgen had ze toen ik met een trekker naar school ging om de school te bezetten. Zorgen, zorgen en nog eens zorgen…. 16 jaar eerder had ze ook zorgen om me. Maar dan zorgen in de trant van; “ik moet voor hem zorgen”. Op tijd de borst, een schone luier, slapen, de borst, schone luier en weer slapen. Nu ik zelf wat ouder ben ervaar ik, dat de tijd waarin mijn moeder de meeste zorgen om mij had, ik zelf de minste zorgen had.

Samen met mijn vrouw hebben we 2  dochters gekregen. Toen de meiden nog klein waren beperkten zich de zorgen tot de luiers, het slaapje en in dit geval de fles. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren dat mijn vader tegen me zei: “Jan, kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen”. Ik had geen idee waar hij het over had. Ik knikte wel van “ja”, maar diep van binnen dacht ik; “man, waar heb je het over”

Onze kinderen werden ouder en doorliepen de scholen. Veel zorgen heb ik gekend om de pesterijen op school, zorgen dat ze op internet met foute mannen in aanraking zouden komen.  Gelukkig hadden ze weinig lol aan het opvoeren van brommers, dus daar had ik geen zorgen om. Maar ze hadden wel oog voor jongens. Nou, daar heb ik ook zorgen om gehad.  Een periode in mijn leven waarin ik begon te begrijpen wat mijn vader destijds bedoelde met “Jan, kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen” Ik heb hem nooit gezegd dat hij gelijk heeft gehad. Misschien maakte ik me wel zorgen dat hij me uit zou lachen.

In mijn mijmerstoel probeer ik vooruit te kijken. In de verte zie ik een periode dat mijn kinderen zich wellicht zorgen om mij gaan maken. Misschien breekt voor mij tegen die tijd een periode aan dat ik niet eens meer weet hoe je het woordje “zorg” schrijft en dat ik ze überhaupt ooit gehad heb.  Lijkt me voor mij dan redelijk zorgeloos, maar voor mijn kinderen des te zorgelijker. 

Oeff,  . . wat kun je van dit gemijmer over de zorgen van het leven depressief raken zeg.  En met de woorden; “terecht dat ik me zorgen maak”, vergeef ik me mijn zorgelijk gemijmer. Wetende dat het destructieve gedachtes zijn. En juist op zo’n punt in je leven, wanneer zorgen je dreigen te overmeesteren is het goed te beseffen dat er Iemand is die boven al je zorgen uitstijgt. Iemand die jou gemaakt heeft en van je houdt. Een liefdevolle Vader die zegt: “jouw zorg is Mijn zorg”.  Een Vader die vanuit Zijn Hemelse troon Zijn Zoon Jezus naar de aarde stuurde en Hem liet sterven voor onze zorgen.

Als je je focust op Jezus dan vallen je zorgen. Als je je focust op je zorgen dan valt Jezus. Betekent dit dat er vandaag en morgen geen zorgen meer zijn? Ik denk dat zorgen zullen blijven bestaan. Maar je gaat er anders naar kijken. Wetende dat er een dag aanbreekt dat alles nieuw wordt. Er geen pijn, verdriet en zorgen meer zullen zijn.

Begrijp ik deze liefde en zorg? Nee! Vandaar dat ik soms blind ben voor deze onvoorwaardelijke betrokkenheid op mijn leven. Ik ben dan blij dat ik een column lees die het negativiteitsvirus flink aanpakt en me de weg naar Perspectief wijst. Hierdoor ontstaat er weer licht in de soms eindeloos donkere tunnel. Er gloort weer hoop en hoop doet leven!

Mijn zorg voor “morgen” is het  grootste cadeau dat ik Jezus vandaag kan geven.

Zo, dat is een hele zorg minder!