Misschien is het je ontgaan, maar Nederland is een TV
programma rijker. En wat mij betreft een TOP TV programma rijker. Ik vond het
erg inspirerend en verrassend om te zien wat er allemaal uit een pop te halen
is. Stuk voor stuk POP sterren!
Mocht je het programma niet kennen, dan kun je hier een
kijkje nemen: http://www.sbs6.nl/programmas/popster/
Net zoals bij alle talentenjachten gaat het ook bij dit
programma om de eerste plek. De beste pop van allemaal. Om dit te kunnen
bepalen was er een deskundige jury uitgenodigd om elke poppenact te beoordelen.
De jury bestond uit pop Miss Izzy, zij weet natuurlijk als geen ander wat het
is om pop te zijn. Daarnaast zat Georgina Verbaan, wat zij er precies deed heb ik tot aan de
laatste uitzending niet echt begrepen. Ze bleek als de dood voor poppen, vooral
poppen die op mensen leken. Na een paar seconden boeiend poppenspel scheet ze,
om het maar zo te zeggen, in haar avondjurk. De angst was soms zo groot dat ze
niet meer durfde te kijken en de pop, al hoe goed bespeeld, meestal geen steun
van haar kreeg. Wie voor mij de show heeft gestolen in de rij van juryleden was
Henkjan Smit.
Henkjan
gaf in de eerste aflevering aan waar hij vooral op ging letten bij het
poppenspel. Hij zei dat een pop voor hem tot leven moest komen. Er moest een
ziel in de pop zitten. Als dat het geval was, dan konden ze op zijn steun
rekenen. Hij heeft zich aan zijn woord gehouden. Ook al leek het poppenspel
soms nergens naar, maar het poppetje kwam tot “leven”, dan gaf hij zijn steun.
Andersom was ook waar, als het poppenspel technisch perfect werd uitgevoerd, maar het bleef een “dode” pop,
dan steunde hij de act niet. Al ging de hele zaal uit haar plaat, Georgina
juichend op haar stoel staan en Miss Izzy niet meer kwam van het lachen…. als
Henkjan geen ziel zag in de pop, dan liet hij dat, soms tot ergernis van iedereen,
weten.
Beetje
vreemde gedachte van mij misschien, maar sinds deze uitspraak van Henkjan moest
ik denken aan de kerk. Ik kom in veel geuren en kleuren kerken. De
ene kerk alles netjes geregeld, de andere kerk hoopt dat ze het nog eens netjes
geregeld krijgen. Bij de ene kerk loopt
het kerkvolk netjes in het zwart, bij de ander juist niet. De één met een
kolosaal orgel, de ander met een eenvoudig gitaartje. Soms 1000 man in een
gigantisch mooi kerkgebouw, de ander soms met 25 man in een muffe kantine van
een school. Heel soms krijg ik het gevoel dat elke kerk wel een soort van technisch
perfect christendom nastreeft. Zeg maar het betere poppenspel. Maar bij dit
streven tot technisch perfect christendom is het gevaar levensgroot aanwezig
dat het leidt tot een zielloze kerk. En zeg nu eens eerlijk, wie zit er nu te
wachten op een kerk die geen ziel heeft?
