Als ik ‘s morgens vroeg in mijn slaapoutfit per ongeluk in
de spiegel van onze badkamer kijk, dan schrik ik me vaak het apelazarus. Niet
omdat mijn haar niet goed zit, want dat is er jaren geleden al afgewaaid. Maar ik
schrik van die grijs met witte stoppelbaard. Elke morgen herinnert dit peper en
zout baardje mij er aan dat ik geen 25 meer ben. En dan mijn ogen, zo hol, zo
niets zeggend. En die grote vochtophoping onder mijn ogen. Ook is het net of
mijn buikje ‘s morgens wat meer opvalt in mijn strakke slaapshirt dan overdag
verhult onder een ruime blouse. Net of het nooit went, want elke morgen sta ik
weer te kijken van die “vreemde” persoon die ik eigenlijk niet wil zijn.
Onlangs schrok ik ook toen ik mij als christen de spiegel voorhield.
Wat doen we soms toch vreemd. Ik kan me voorstellen dat mensen die anders
gelovig zijn ons christenen soms niet begrijpen. Laatst fietste ik op een
zondagavond door een dorp. Op dat moment was er net een kerkdienst afgelopen en
de kerkgangers kwamen met een regelmatige stroom de kerk uit. Hun houding was
alles zeggend, . . . beetje krom alsof ze een mud aardappels op de rug hadden.
Hun gezicht stond op onweer, alsof ze net in de azijn waren gedoopt. Ik bedacht
me wat de overburen van de kerk denken als ze de mensen zo uit een kerk zien
komen?
Enkele weken geleden
gaf ik een cursus aan een groep christenen en ik vroeg of ze allemaal
een volgeling van Jezus waren. Ze keken me aan alsof ze water zagen branden.
Het leek net of ze niet meer zo zeker waren van hun zaak. Vreemd . . .
Of wat te denken dat christenen de naam hebben verworven dat
ze overal op tegen zijn. Anti feministisch, anti wetenschappelijk, anti
abortus, anti vloeken, anti rode gordijntjes in de kerk, de ander weer anti
groene gordijntjes. Anti kinderdoop of anti geloofsdoop. Anti nieuwe Bijbel
vertaling, anti winkel open op zondag, anti seks voor ’t huwelijk, anti
kerkorgel en de ander weer anti drumstel.
Het lijkt soms dat christenen zich veel beter kunnen uiten
in dat waar ze op tegen zijn dan in dat waar ze voor zijn. Waar zijn ze
eigenlijk voor? Vreemd. . .
Soms kunnen christenen ook zo snoeihard zijn naar anderen.
Wat te denken van anti homo? Ik heb me proberen te verplaatsen in de wereld van
een homo en mijn best gedaan om te begrijpen hoe een leven moet zijn van iemand
die afgewezen wordt door de kerk, maar toch van God houdt. De kans bestaat dat,
als je deze poging tot inleving deelt met een broeder of zuster, (ja zo noemen christenen elkaar) je in sommige gevallen “neergesabeld” wordt
nadat je het woord “homo’s” uitgesproken hebt. Met allerlei one-liners uit de
Bijbel word je bestookt en minachtend wordt je aangekeken. Het gevoel bekruipt
je dat je in een mili seconde wordt gedegradeerd tot een 6de rangs
christen. Het lijkt net of begrip hebben voor deze situatie in het denken van
een christen niet voor mag komen. Vreemd! In plaats van een vinger te wijzen is
het beter een helpende hand uit te steken. Zo hard en harteloos…. Ik schaam me
soms dat ik een christen ben.
Zo’n gevoel van schaamte had ik laatst ook toen ik in een
kerk was waar het er hieper de piep hoera aan toe ging. Prachtige band, dikke
vette gitaar solo, coole basgitarist en een 50+ dominee die net deed of hij nog
18 was. Aan het einde van de dienst werd een mooi lied gezongen als ode aan
God. Hierbij stond bijna iedereen met de handen in de lucht, . . het zag
er uit als droog oefenen om thuis wat gesmeerder de lampen uit de fittingen te
kunnen draaien.
Over lampen gesproken. Ik voelde me daar net een gloeilamp
in een grote kermisattractie. Het zou wellicht beter zijn om regelmatig een
lampje in de duisternis te zijn.
De duisternis die er kan zijn omdat je moeite hebt met je
seksuele gevoelens en jij je veroordeeld
en uitgekotst voelt. Het vormt een blokkade tussen jou, God en je medemensen. Duisternis
omdat je God niet begrijpt, waarom staat Hij lijden toe, waarom kiest Hij schijnbaar
willekeurig mensen uit die genezen worden?
Een lichtje zijn in het leven van mensen die het leven niet meer
begrijpen, geen hoop en perspectief meer zien. Een lichtje zijn voor elkaar als
we soms een beetje kritisch zijn.
Een licht in deze wereld zijn! Dat is toch waar christenen voor
zijn?
