Een kanarie die een boer MOET laten

Binnenkort mag ik een praatje houden voor een groep mensen die een cursus volgen waarbij ze meer willen leren over het christelijke geloof. Leuke cursus trouwens en een aanrader voor iedereen die iets wil begrijpen van die onbegrijpelijke God of de soms “gekke” maniertjes van christenen.

Maar goed, waar ik het over wil hebben is het onderwerp waarover ik mag praten: “waarom en hoe zou ik het anderen vertellen.” De bedenker van de cursus vond het schijnbaar noodzakelijk de cursisten te leren hoe ze het Goede Nieuws over Jezus over de bühne moeten gooien en waarom ze dit vooral zouden doen. Maar de voorbereiding voor mijn praatje liep erg stroef dit keer. Ik kreeg pukkeltjes en rode vlekken in mijn nek, want gaandeweg mijn voorbereiding ontstond het gevoel van het moeten vertellen. Hoezo moeten?

Ik stel me voor dat als ik voor de eerste keer pake (is opa maar dan in ’t Fries) mag worden, nou dan moet ik dit goede goede nieuws niet vertellen, nee dan wil ik niets liever dan het vertellen aan mijn vrienden, familie, buren en kennissen. Geen communicatiemiddel zal ik ongebruikt laten om dit prachtige nieuws te vertellen. 

Of wat te denken van een melkveehouder die ik ken. Hij is erg ziek en wordt, zo het er naar uit ziet, niet weer beter…. Stel dat ik morgen in de krant zou lezen dat ze juist voor deze ziekte een medicijn hebben ontdekt die 100% zeker deze ziekte geneest. Nou, dan moet ik dit goede nieuws niet vertellen, maar dan wil ik dat dolgraag. Ik ga hem niet bellen, smsen of mailen. Ik zou mijn auto pakken en er heen racen (Anja: “pas op de flitspalen Jan”) want ik wil zijn gezicht zien als ik dit goede nieuws aan hem vertel. Samen met zijn vrouw en kinderen zullen we een vreugdedans maken rondom de melktank.

Zo is het toch ook met het goede Nieuws over Jezus? Hij stierf voor jouw zonden zodat we voor eeuwig in Gods Heilige nabijheid mogen leven. Een verschil tussen leven en dood. Klinkt eenvoudig, maar moeilijker kan ik het niet maken. Dit goede Nieuws dat wil je toch delen (niet te verwarren met door de strot drukken)  met iedereen, op welke manier dan ook? Dat is toch geen kwestie van moeten maar van verlangen? Als je christen bent en het delen van dit goede Nieuws voelt als moeten, dan kun je beter maar niets zeggen. Het zal klinken als een kanarie die een boer moet laten.

Als je in een volière gaat zitten ben je nog geen kanarie. Je wilt dan niet graag mooi zingen, maar je moet, je doet je best omdat het zo hoort. Maar het klinkt natuurlijk helemaal nergens naar. Net zo min, dat als je naar de kerk gaat ben je nog geen christen. Je wilt dan niet graag het goede Nieuws vertellen, maar ‘t moet omdat het zo hoort. Voor al deze mensen is het misschien goed om nog eens een leuke cursus te volgen. Je mag kiezen; blokfluit les of een Alpha cursus. http://www.alpha-cursus.nl/

Wat overigens ook goed werkt is een praatje voor de Alpha cursus voorbreiden, . . . niets menselijks is mij vreemd.

Heb je in Mijn naam een blog geschreven?

Als ik later door mijn beschermengel (die hoop ik geen last zal hebben van overgewicht ;-) bij God wordt “afgeleverd”, stel ik mij zo voor dat van al die duizenden vragen die ik voor Hem heb opgespaard er geen één meer zal overblijven. Vragen over plotselinge dood van jonge mensen, het  verdriet dat mensen soms moeten doorstaan omdat ze pech hebben in het leven. De zinloze oorlogen, de ruzies en familiedrama’s. Mijn vragen over al die onverhoorde gebeden, . . .  ik denk dat er geen vraag meer overblijft als ik oog in oog met Hem mag staan.

Wel denk ik dat Hij nog een paar vragen aan mij heeft. Bijvoorbeeld, “Jan, Mijn trouwe dienstknecht, welke parels op aarde heb je verzameld en biedt je Mij vandaag aan?” Stel je voor zeg, dat ik Hem dan mijn mooie gepoetste auto aan moet bieden, of mijn visspulletjes, mijn goede conditie, mijn veel te grote huis, mijn 1000 afleveringen goede tijden slechte tijden, mijn . . .  Ik denk dat deze parels het Hemelse vuur niet zullen doorstaan. Ook in mijn geval zullen de brandbare parels nog wel een beetje nasmeulen en veel as zal te vinden zijn in mijn mandje. Misschien als God met Zijn hand de bereidheid vind ff in de as te roeren zal Hij misschien nog iets vinden wat van Waarde is.

Ook zou Hij me kunnen vragen: “Jan, heb je in Mijn naam mensen het Goede Nieuws over Mij verteld. Heb je in Mijn naam mondharmonica gespeeld? Heb je in Mijn naam zieken de handen opgelegd en voor armen en weduwen gebeden? Jan, heb je in Mijn naam trainingen verzorgd?” Als het bij deze vragen zou blijven zou ik het nog steeds met “ja” kunnen beantwoorden. Maar stel dat Hij zal vragen; “Jan, heb je in Mijn naam ook een blog bijgehouden?” Dan zal ik geschokt zeggen; “Maar kon ik dat dan?”

Maar kon ik dat dan?

Stel dat Hij me die vraag stelt, dan wil ik in ieder geval kunnen zeggen dat ik het geprobeerd heb. Vandaar mijn eerste voorzichtige schreden op de digitale weg (niet te verwarren met DE WEG http://why.jesus.net/waaromjezus/  )

Regelmatig vroegen mensen mij, "Jan zet je columns, je toespraken en je gedachtes eens op papier. Met enige schroom geef ik aan dit verzoek gehoor. Verhalen van een gewone Hollandse man, die met beide benen in de boerenklei staat en zo nu en dan een gedichtje schrijft of een avontuur beleeft. Soms lachwekkend, soms prikkelend, soms walgelijk. Kortom, een poging om jou als lezer te laten ontdekken welke liefde God de Vader voor jou en mij heeft, . .  ook al snap ik soms helemaal niks van Hem en zie ik Zijn liefde niet. Regelmatig zie ik de humor van een leven met God niet in en levert het me meer vragen dan antwoorden op. Maar de zoektocht naar antwoorden levert soms verrassende inzichten op.....