de vlag kan uit

Toen ik in oktober 52 jaar werd dacht ik; “ik heb het gered, ik kom niet in de midlifecrises.” Op de één of andere manier ben ik daar altijd een beetje huiverig voor geweest. Maar goed, de vlag kan uit! Ik hoef geen andere vrouw want de huidige bevalt al 30 jaar uitstekend. Ik hoef geen carrière want ik ben super blij met dat wat ik doe. Ik hoef geen vette motor, want . . .Nou ja, eerlijk gezegd zoek ik soms “per ongeluk” wel eens op marktplaats naar een mooie oranje Kreidler RMC. Dat geluidje, prachtig. Soms fiets ik wel eens achter een groepje Kreidler fanaten die een leuk tochtje maken. Die lucht van de uitlaatgassen, het doet wat bijzonders met me. Ik denk dan terug aan mijn jeugd. De tijd dat ik de hele wereld aan kon. De tijd dat ik geen last had van de rug, of een onwillig been door de hernia. De tijd dat ik mijn helm afdeed en mijn lange haren liet wapperen door de rijwind, al zoevend op mijn Kreidler.

Nu ik wat ouder ben zit ik op de één of andere manier in een fase dat ik meer en meer de gebreken zie die komen bij het ouder worden. Vrienden en bekenden die steeds vaker van die kwaaltjes krijgen. Soms wordt ik opgeschrikt doordat er bij iemand in mijn kennissenkring een ziekte is geconstateerd dat het einde van het leven kan betekenen.  Ik kan me niet herinneren dat ik voor mijn 20^ste ooit bij een begrafenis ben geweest. Nu is het regelmatig “raak”. Beste lezer, ik kan werkelijk geen rollator, steunkous, kunstgebit of verwijskaart voorbij zien komen of het heeft me te pakken. Ik denk dan aan een uitspraak die ik ooit hoorde: De gebreken die komen bij het ouder worden is de prijs die je betaald om niet jong te hoeven sterven”

De gebreken, of je het nu wilt of niet, ze komen vroeg of laat. Natuurlijk wist ik ook wel, toen ik al rijdend op mijn Kreidler zat, dat die tijd ooit zou komen, maar niet zo snel. Maar nu dan? Ik denk dat ik in mijn midlifecrises zit. Geen motor of andere vrouw, maar zorgen om de gebreken die gaan komen bij het ouder worden. En toch hang ik de vlag uit, . .  ik heb geloof en als je geloof hebt, dan heb je HOOP!

Charlie Charlie

Wat een commotie zeg over Charlie Charlie. Misschien is het je ontgaan, maar een geest van een Mexicaanse jongen zou in staat zijn 2 potloodjes te laten bewegen. Ik heb de storm aan reacties eerst maar eens over me heen laten komen zonder te proberen er iets van te vinden. Ik zie dat er vooral stellingen worden ingenomen. Waar de één ogenschijnlijk in de kramp schiet en er alles aan doet om jongeren er van te weerhouden het spel te spelen, doet de ander er luchtig over en geeft aan dat het niet wetenschappelijk onderbouwd is.

Het valt me op dat vooral jongeren worden gewaarschuwd. Ik geef je op een briefje dat het ook ouderen nieuwsgierig maakt. Er zal vast ergens een kroeg zijn waar na een paar alcoholische dranken getracht wordt een spelletje met Charlie te spelen.  Kortom, de “oudjes” zijn vast nog niet uit geëxperimenteerd. Ook wel bizar om te lezen dat mensen vinden dat alles wetenschappelijk onderbouwd moet worden terwijl als ze het niet onderbouwd krijgen,  roepen;  “ er is meer tussen hemel en aarde”.

Ik hoor je al denken: “wanneer komt Jan nu met zijn mening over Charlie?” Tja, . .  ik zit daar misschien wat kinderlijk in. Dat veel wat er gebeurt in ons leven niet wetenschappelijk is te verklaren is naar mijn idee een open deur in trappen. We willen dat wel graag en doen ook onze stinkende  best, maar het lukt ons op veel gebieden niet. Leg me bijvoorbeeld maar eens uit dat de Bombardeerkeer door de evolutie is ontstaan. Het is maar gezegd: ik geloof nog steeds in wonderen!  Daarnaast vind ik een geest die 2 potloodjes laat draaien niet zo spannend eerlijk gezegd. Als één van de deelnemers de spanning niet meer kan houden en een zuchtje wind laat ontsnappen tussen de lippen is dit al voldoende om de potloodjes te laten draaien. Achter mijn huis heb ik 2 grote spoorbielzen liggen, als die nu ineens kruislings over elkaar komen te liggen en rondjes beginnen te draaien zonder dat er een windhoos in mijn tuin waait, kijk dan wordt het serieus. En mocht een spoorbiels te zwaar zijn voor de geest van een Mexicaans jongetje neem ik ook genoegen met 2 bakkeien. 

Het lijkt wat naïef wat ik vind, maar helemaal onschuldig is dit geloof in Charlie niet. Ik hou van God en van Zijn richtlijnen die Hij ons in de Bijbel geeft.  In één van de Bijbelboeken staat bijvoorbeeld; 

“er mogen geen mensen zijn die geesten van doden om raad vragen want dat vindt de Heer afschuwelijk. Dat is ook de reden dat hij die volken uit het land zal verjagen” (Deuteronomium 18:11-12 BGT) 

Ik hou er persoonlijk  rekening mee, dat  als God in al Zijn Wijsheid ergens voor waarschuwt, dan doet Hij dat niet omdat een gevaar niet bestaat.  

Of Charlie nu wel een potloodje kan laten draaien en geen spoorbiels. Of het nu wel of niet wetenschappelijk onderbouwd kan worden. Het feit dat God waarschuwt voor het oproepen van de geesten van doden is voor mij DE reden dat het bestaat en mijn drijfveer dat ik er niet aan toe wil geven. Gewoon omdat God het me  sterk afraad en ik daar gehoorzaam aan wil zijn. Een gehoorzaamheid als gift aan God. Misschien een kinderlijk geloof, maar toch; Goodbye Charlie!

POP met een ziel

Misschien is het je ontgaan, maar Nederland is een TV programma rijker. En wat mij betreft een TOP TV programma rijker. Ik vond het erg inspirerend en verrassend om te zien wat er allemaal uit een pop te halen is.  Stuk voor stuk POP sterren!

Mocht je het programma niet kennen, dan kun je hier een kijkje nemen: http://www.sbs6.nl/programmas/popster/

Net zoals bij alle talentenjachten gaat het ook bij dit programma om de eerste plek. De beste pop van allemaal. Om dit te kunnen bepalen was er een deskundige jury uitgenodigd om elke poppenact te beoordelen. De jury bestond uit pop Miss Izzy, zij weet natuurlijk als geen ander wat het is om pop te zijn. Daarnaast zat Georgina Verbaan, wat zij er precies deed heb ik tot aan de laatste uitzending niet echt begrepen. Ze bleek als de dood voor poppen, vooral poppen die op mensen leken. Na een paar seconden boeiend poppenspel scheet ze, om het maar zo te zeggen, in haar avondjurk. De angst was soms zo groot dat ze niet meer durfde te kijken en de pop, al hoe goed bespeeld, meestal geen steun van haar kreeg. Wie voor mij de show heeft gestolen in de rij van juryleden was Henkjan Smit.

Henkjan gaf in de eerste aflevering aan waar hij vooral op ging letten bij het poppenspel. Hij zei dat een pop voor hem tot leven moest komen. Er moest een ziel in de pop zitten. Als dat het geval was, dan konden ze op zijn steun rekenen. Hij heeft zich aan zijn woord gehouden. Ook al leek het poppenspel soms nergens naar, maar het poppetje kwam tot “leven”, dan gaf hij zijn steun. Andersom was ook waar, als het poppenspel technisch perfect  werd uitgevoerd, maar het bleef een “dode” pop, dan steunde hij de act niet. Al ging de hele zaal uit haar plaat, Georgina juichend op haar stoel staan en Miss Izzy niet meer kwam van het lachen…. als Henkjan geen ziel zag in de pop, dan liet hij dat, soms tot ergernis van iedereen, weten.

Beetje vreemde gedachte van mij misschien, maar sinds deze uitspraak van Henkjan moest ik denken aan de kerk.  Ik kom in veel geuren en kleuren kerken. De ene kerk alles netjes geregeld, de andere kerk hoopt dat ze het nog eens netjes geregeld krijgen.  Bij de ene kerk loopt het kerkvolk netjes in het zwart, bij de ander juist niet. De één met een kolosaal orgel, de ander met een eenvoudig gitaartje. Soms 1000 man in een gigantisch mooi kerkgebouw, de ander soms met 25 man in een muffe kantine van een school. Heel soms krijg ik het gevoel dat elke kerk wel een soort van technisch perfect christendom nastreeft. Zeg maar het betere poppenspel. Maar bij dit streven tot technisch perfect christendom is het gevaar levensgroot aanwezig dat het leidt tot een zielloze kerk. En zeg nu eens eerlijk, wie zit er nu te wachten op een kerk die geen ziel heeft? 

Van die kant had ik Hem nog niet gezien.

Misschien is het je ontgaan, maar naast Linda de Mol, Youp van ’t Hek en Maarten van Rossum heeft nu ook Jezus van Nazareth een eigen Glossy. Je weet wel, zo’n eigentijds tijdschrift met veel foto’s die doorgaans een luxe lifestyle suggereren.

“Het moet niet gekker worden” dacht ik toen ik er over hoorde. Jezus op de voorplaat van een commercieel magazine, hoe bedenk je het! Uit pure frustratie, maar toch ook wel een beetje nieuwsgierig, heb ik een exemplaar gekocht. Voordat ik er in ben begonnen te lezen, heb ik hem eerst 2 dagen op de tafel laten liggen. Even wennen aan het idee en aan het gezicht op de voorplaat. Jezus leek wel op een vrouw met een baard. Net als die zanger (of was het een zangeres) die het Eurovisie songfestival heeft gewonnen.

Maar na 2 dagen wennen was het zover. Bakkie koffie, lekker muziekje aan van the Gaither Vocal Band en lezen maar, . .  nou ja, vooral ook plaatjes kijken. Pagina 2: niet mee eens. Pagina 3: onzin! Pagina 4 en 5, oefff. Pagina 6: oké best interessant. Pagina 7: Hé, zo had ik het nog niet bekeken. Al lezende begon ik het waarachtig interessant te vinden. Mensen uit alle lagen van de bevolking en verschillende overtuigingen hebben een beeld van Jezus. Soms moest ik ff slikken, een andere keer moest ik er om lachen. Maar eerlijk is eerlijk. . .  Ik heb een beeld van Jezus gekregen vanuit hoeken van waaruit ik Hem nog nooit had gezien.

Toen ik daar bij het vierde bakje koffie over zat te mijmeren besefte ik dat ik wel eens afwijzend doe als mensen een ander beeld van Jezus hebben dan ik. Vooral als het om mede christenen gaat. Uren, dagen, maanden, soms een leven lang kun je het niet eens zijn met elkaars visie op geloven. Elkaars visie op Jezus en zijn uitspraken. Maar wat is het waardevol dat je juist door dit verschil van inzicht Jezus leert kennen zoals je Hem nog nooit had gezien.

Zo beschreven de vier evangelisten; Matheus, Marcus, Lucas en Johannes ook allemaal een kant van Jezus

zoals zij Hem hebben ervaren. Zo zie ik in jonge mensen een kant van Jezus die ikzelf al weer was vergeten. Zo zie ik bij de oude mensen een kant van Jezus die ik zo mooi vind.  Zo zie ik van pas bekeerde mensen een kant van Jezus waar ik soms zo naar verlang. Zo zie ik van volgelingen van Jezus om me heen, of ik het nu met hun visie eens ben of niet, een kant van Jezus zoals ik Hem nog niet eerder had gezien.

Al schrijvende aan dit blog besef ik dat ik mensen mis die vroeger wel om me heen waren. Mensen die ik vroeger vaak in de kerk tegen kwam en waarin ik een kant van Jezus zag die ik nu niet vaak meer zie. Mensen die overleden zijn en nu een volledig kennen hebben. Maar ik, ik mis ze zo verschrikkelijk omdat ik in hen een kant van Jezus zag die ik nu nooit meer zie.

Pagina 124: “Zoek Jezus” Ja, laat ik dat meer gaan doen. Jezus in jou zoeken.

Zorgen, uit het leven gegrepen

Ik weet niet of je dit herkent, maar soms heeft het pessimisme me even te pakken.  Ja, ook een optimist heeft soms last van dit virus. Zo overkwam mij dit enkele weken geleden. Al luierend op mijn stoel moest ik denken aan mijn moeder. Sinds anderhalf jaar is ze weduwe en ik kwam tot het besef dat ik me zorgen kan maken om mijn moeder en dat ik, en zeker de rest van mijn familie voor haar mogen zorgen. Ooit, heel erg lang geleden, had mijn moeder zorgen om mij. Zeker in de tijd dat ik lange haren had, een fraaie oorbel in mijn linker oor en thuis de koffiemolen nog meende te moeten opvoeren, laat staan mijn brommer. Zorgen had ze dat ik samen met een vriend een geheime zender begon. Zorgen had ze toen ik met een trekker naar school ging om de school te bezetten. Zorgen, zorgen en nog eens zorgen…. 16 jaar eerder had ze ook zorgen om me. Maar dan zorgen in de trant van; “ik moet voor hem zorgen”. Op tijd de borst, een schone luier, slapen, de borst, schone luier en weer slapen. Nu ik zelf wat ouder ben ervaar ik, dat de tijd waarin mijn moeder de meeste zorgen om mij had, ik zelf de minste zorgen had.

Samen met mijn vrouw hebben we 2  dochters gekregen. Toen de meiden nog klein waren beperkten zich de zorgen tot de luiers, het slaapje en in dit geval de fles. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren dat mijn vader tegen me zei: “Jan, kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen”. Ik had geen idee waar hij het over had. Ik knikte wel van “ja”, maar diep van binnen dacht ik; “man, waar heb je het over”

Onze kinderen werden ouder en doorliepen de scholen. Veel zorgen heb ik gekend om de pesterijen op school, zorgen dat ze op internet met foute mannen in aanraking zouden komen.  Gelukkig hadden ze weinig lol aan het opvoeren van brommers, dus daar had ik geen zorgen om. Maar ze hadden wel oog voor jongens. Nou, daar heb ik ook zorgen om gehad.  Een periode in mijn leven waarin ik begon te begrijpen wat mijn vader destijds bedoelde met “Jan, kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen” Ik heb hem nooit gezegd dat hij gelijk heeft gehad. Misschien maakte ik me wel zorgen dat hij me uit zou lachen.

In mijn mijmerstoel probeer ik vooruit te kijken. In de verte zie ik een periode dat mijn kinderen zich wellicht zorgen om mij gaan maken. Misschien breekt voor mij tegen die tijd een periode aan dat ik niet eens meer weet hoe je het woordje “zorg” schrijft en dat ik ze überhaupt ooit gehad heb.  Lijkt me voor mij dan redelijk zorgeloos, maar voor mijn kinderen des te zorgelijker. 

Oeff,  . . wat kun je van dit gemijmer over de zorgen van het leven depressief raken zeg.  En met de woorden; “terecht dat ik me zorgen maak”, vergeef ik me mijn zorgelijk gemijmer. Wetende dat het destructieve gedachtes zijn. En juist op zo’n punt in je leven, wanneer zorgen je dreigen te overmeesteren is het goed te beseffen dat er Iemand is die boven al je zorgen uitstijgt. Iemand die jou gemaakt heeft en van je houdt. Een liefdevolle Vader die zegt: “jouw zorg is Mijn zorg”.  Een Vader die vanuit Zijn Hemelse troon Zijn Zoon Jezus naar de aarde stuurde en Hem liet sterven voor onze zorgen.

Als je je focust op Jezus dan vallen je zorgen. Als je je focust op je zorgen dan valt Jezus. Betekent dit dat er vandaag en morgen geen zorgen meer zijn? Ik denk dat zorgen zullen blijven bestaan. Maar je gaat er anders naar kijken. Wetende dat er een dag aanbreekt dat alles nieuw wordt. Er geen pijn, verdriet en zorgen meer zullen zijn.

Begrijp ik deze liefde en zorg? Nee! Vandaar dat ik soms blind ben voor deze onvoorwaardelijke betrokkenheid op mijn leven. Ik ben dan blij dat ik een column lees die het negativiteitsvirus flink aanpakt en me de weg naar Perspectief wijst. Hierdoor ontstaat er weer licht in de soms eindeloos donkere tunnel. Er gloort weer hoop en hoop doet leven!

Mijn zorg voor “morgen” is het  grootste cadeau dat ik Jezus vandaag kan geven.

Zo, dat is een hele zorg minder!

oudjes weg zappen

Hoewel ik net 50+ ben, kan ik toch zeggen dat ik van een ander tijdperk ben dan bijvoorbeeld de 20tiggers. Een tijdperk waarin ik me bijvoorbeeld uit mijn luie stoel moest hijsen om een knopje op de TV in te drukken om naar een andere zender te kunnen kijken. Niet zelden kwam het voor dat ik te lui was om die kleine knopjes aan de zijkant van de TV in te drukken. Hierdoor bleef ik kijken naar een programma dat ik uitermate saai vond. Een ware training die als titel mee mag krijgen “volharding”.

Ik hoef geen blog vol te schrijven dat dit tegenwoordig, met al die nieuwerwetse techniek, heel anders gaat. Gelukkig zou ik zeggen. Net mijn I-phone geüpdate en ben er uitermate happy mee. Ook heeft de nieuwerwetse  techniek er voor gezorgd dat ik een ander mens ben geworden. Zo heeft de afstandsbediening van de TV er voor gezorgd dat mijn volharding in luisteren en kijken is veranderd in een mega snel zapp gedrag. Als ik al een vaag vermoeden heb dat een programma niet leuk gaat worden, of het hoofd van de presentator staat me niet aan dan zapp ik vanuit mijn luie stoel naar een andere zender. Keuze genoeg tegenwoordig. Vroeger had ik 3 zenders waaruit ik kon kiezen, nu zijn het er wel meer dan 200! 

Wat ook snel verandert is de muziek. Als ik een leuk feestje voor jongeren wil organiseren, dan trek ik geen volle zalen met Boney M of Koos Alberts. Volle zalen trek ik als ik mijn eigen voorkeur volledig wegschuif en DVDs opzet van Hardwell of Armin van Buren. Vreselijk, . .  hoewel, ze genieten wel die jongelui en eerlijk is eerlijk, . . . als ik ze zie genieten, dan geniet ik stiekem ook wel mee. Trouwens, van Hepie en Hepie is ook wel een leuke mix te maken.

Het is een publiek geheim dat ik van oudere en jongere mensen houd, maar ook van de kerk. Als ik dan merk dat in veel gevallen jongeren nog moeten luisteren naar een, voor een in hun ogen niet relevante, preek van 20 minuten of langer, dan vraag ik me wel eens af, wanneer krijg ik een app van een jongere die hij tijdens mijn toespraak op zijn mobiel typt. “Beste meneer de predikant, goed bedoeld hoor deze preek, maar dit trek ik niet hoor.  Zoals u misschien van de patat generatie bent, ben ik van de zapp generatie. Beetje meer pit, sneller naar de kern en moeilijker hoeft het niet te zijn. Trouwens, ook vooral niet langer”.

En dan toch ook maar de muziek. Je trekt geen volle zalen jonge mensen met NPO 4 muziek. Zo trek je in mijn ogen ook geen volle kerken met orgel muziek. Dream on! Ik zou me als jongere niet serieus genomen voelen. Ik zou me ook niet serieus genomen voelen als er 1 X per maand een elektrische gitaar de kerk in komt en er voor de rest niet naar me zou worden geluisterd.

Oh ja, ik zou me overigens ook niet serieus gennomen voelen als ik elke zondag een leuk feestje had in de kerk en dat oudere mensen me niet hun levenslessen zouden willen leren. Dan zou de kerk geen lang leven beschoren zijn. Kijk maar naar de teloorgang van de jeugdkerken.

Oud en jong hebben elkaar zo ontzettend hard nodig. Tegen de ouderen zou ik, misschien wel scherp willen zeggen: U heeft uw ticket naar de Hemel al op zak! Wilt u jongeren helpen God te zoeken? Gewoon transparant zijn en over uw twijfels en uw verlangens rondom uw geloof. Vertellen over uw fouten en de genade die u in u vond. Over de wonderen en over de rust die het geloof u geeft. Dat u veranderingen in de kerk best moeilijk vind en soms heel even denkt dat het zelfs wel Godslasterlijk zou kunnen zijn.

En tegen de jongeren zou ik willen zeggen. Ouderen zijn gaaf, zapp ze niet direct weg. Als je goed naar ze luistert kun je God in en door hen ontdekken. Daar kan geen Armin van Buren tegen op. Ze zijn zo wijs.. . Hun leven is een schat aan ervaring.

Ben ik een dromer, een idealist als ik droom dat het toch mooi zou zijn dat jong en oud het eens zouden zijn op de Hoofdzaak en dat is Jezus. Wat zou het gaaf zijn als we elkaar los zouden laten in bijzaken en van harte lief zouden hebben in alle zaken. 

Waar gaat dit over?

Ho ho ho, . . . . de Kerstman staat voor de deur. Het viel me op dat er dit jaar veel meer te doen was over zijn collega Sinterklaas en zijn gekleurde helpers, dan de Kerstman. Maar er kan nog voldoende over de Kerstman geschreven worden. Straks laat bijvoorbeeld de hulpgroep “red het rendier” van zich horen. Ze pleiten er voor dat de Kerstman zich niet meer verplaatst per rendier maar per bus en metro. Of wat te denken van de stichting: “je bent een oen als je kiest voor kalkoen”. Voor elke supermarkt in Nederland staan ze met grote spandoeken hun idealisme te etaleren. Zij eisen dat de kalkoen met kerst niet meer op het menu staat. De topper is misschien wel “de vereniging tot behoud van de kerstboom.” Een groep vrijwilligers die zich het lot aantrekt van de kerstden. Het kleine boompje dat in de meeste gevallen op een veel te jonge leeftijd van het leven wordt beroofd. Het jonge dennetje wordt in veel huiskamers te kijk  gezet. Het boompje vindt zijn uiteindelijke einde op de brandstapel. Alleen heksen werden vroeger zo verbrand. Dit lot mag een lief klein kerstdennetje toch niet overkomen? “Schande, help de kerstboom de winter door!” roepen ze luid voor het gemeentehuis.

Uiteraard allemaal uiterst belangrijke zaken, maar vergeef het me als ik zeg: “waar gaat dit over?” Ik besef dat het allemaal wat overtrokken is, maar toch. Kerst anno 2014 lijkt alleen maar te gaan over de Kerstman, zijn cadeautjes, het eten en uiteraard de kerstboom die jaar in jaar uit in volle glorie wordt opgetuigd. Een kerst zonder dit alles kunnen we ons al bijna niet meer voorstellen. Eerlijk gezegd, . . . ik vind het ook best gezellig, die lichtjes het eten met familie en vrienden. De cadeautjes onder de kerstboom en niet te vergeten, die paar extra vrije dagen rond 25 december.

Over vrije dagen gesproken, ik weet niet of jij al in je agenda hebt gekeken maar het valt mij zo rond kerst altijd weer op dat het dan 25 december 2014 na Christus is. Geen 43 jaar na Maxima of 2115 jaar na Julius Ceasar of bijvoorbeeld 1001 jaar na Roodkapje. Nee, het is dit jaar 2014 jaar geleden dat Christus is geboren. 

Zelfs onze agenda geeft aan dat er op 25 december een bijzonder feest wordt gevierd. 2014 jaar geleden werd de grootste Man geboren die de wereld ooit heeft gekend en ooit zal kennen. Hij deelde de wereld op in een tijdperk vóór en een tijdperk ná Christus. Hij beloofde iedereen perspectief, tot over de “drempel” van de dood heen. Dat mogen we met kerst van harte vieren. Dit geweldig mooie feest mag je met en zonder kalkoen opleuken, dat mag je lekker zelf weten. Maar als je vergeet van WIE we de geboorte vieren, dan zou je met kerst kunnen zeggen; “waar gaat dit over?”