Ik
weet niet of je dit herkent, maar soms heeft het pessimisme me even te pakken. Ja, ook een optimist heeft soms last van dit
virus. Zo overkwam mij dit enkele weken geleden. Al luierend op mijn stoel
moest ik denken aan mijn moeder. Sinds anderhalf jaar is ze weduwe en ik kwam
tot het besef dat ik me zorgen kan maken om mijn moeder en dat ik, en zeker de
rest van mijn familie voor haar mogen zorgen. Ooit, heel erg lang geleden, had mijn
moeder zorgen om mij. Zeker in de tijd dat ik lange haren had, een fraaie
oorbel in mijn linker oor en thuis de koffiemolen nog meende te moeten
opvoeren, laat staan mijn brommer. Zorgen had ze dat ik samen met een vriend
een geheime zender begon. Zorgen had ze toen ik met een trekker naar school
ging om de school te bezetten. Zorgen, zorgen en nog eens zorgen…. 16 jaar
eerder had ze ook zorgen om me. Maar dan zorgen in de trant van; “ik moet voor
hem zorgen”. Op tijd de borst, een schone luier, slapen, de borst, schone luier
en weer slapen. Nu ik zelf wat ouder ben ervaar ik, dat de tijd waarin mijn
moeder de meeste zorgen om mij had, ik zelf de minste zorgen had.
Samen
met mijn vrouw hebben we 2 dochters
gekregen. Toen de meiden nog klein waren beperkten zich de zorgen tot de
luiers, het slaapje en in dit geval de fles. Ik herinner het me nog als de dag
van gisteren dat mijn vader tegen me zei: “Jan, kleine kinderen kleine zorgen,
grote kinderen grote zorgen”. Ik had geen idee waar hij het over had. Ik knikte
wel van “ja”, maar diep van binnen dacht ik; “man, waar heb je het over”
Onze
kinderen werden ouder en doorliepen de scholen. Veel zorgen heb ik gekend om de
pesterijen op school, zorgen dat ze op internet met foute mannen in aanraking
zouden komen. Gelukkig hadden ze weinig
lol aan het opvoeren van brommers, dus daar had ik geen zorgen om. Maar ze
hadden wel oog voor jongens. Nou, daar heb ik ook zorgen om gehad. Een periode in mijn leven waarin ik begon te
begrijpen wat mijn vader destijds bedoelde met “Jan, kleine kinderen kleine
zorgen, grote kinderen grote zorgen” Ik heb hem nooit gezegd dat hij gelijk
heeft gehad. Misschien maakte ik me wel zorgen dat hij me uit zou lachen.
In
mijn mijmerstoel probeer ik vooruit te kijken. In de verte zie ik een periode
dat mijn kinderen zich wellicht zorgen om mij gaan maken. Misschien breekt voor
mij tegen die tijd een periode aan dat ik niet eens meer weet hoe je het woordje
“zorg” schrijft en dat ik ze überhaupt ooit gehad heb. Lijkt me voor mij dan redelijk zorgeloos,
maar voor mijn kinderen des te zorgelijker.
Oeff, . . wat kun je van dit gemijmer over de
zorgen van het leven depressief raken zeg.
En met de woorden; “terecht dat ik me zorgen maak”, vergeef ik me mijn
zorgelijk gemijmer. Wetende dat het destructieve gedachtes zijn. En juist op
zo’n punt in je leven, wanneer zorgen je dreigen te overmeesteren is het goed
te beseffen dat er Iemand is die boven al je zorgen uitstijgt. Iemand die jou
gemaakt heeft en van je houdt. Een liefdevolle Vader die zegt: “jouw zorg is
Mijn zorg”. Een Vader die vanuit Zijn
Hemelse troon Zijn Zoon Jezus naar de aarde stuurde en Hem liet sterven voor
onze zorgen.
Als je
je focust op Jezus dan vallen je zorgen. Als je je focust op je zorgen dan valt
Jezus. Betekent dit dat er vandaag en morgen geen zorgen meer zijn? Ik denk dat
zorgen zullen blijven bestaan. Maar je gaat er anders naar kijken. Wetende dat
er een dag aanbreekt dat alles nieuw wordt. Er geen pijn, verdriet en zorgen
meer zullen zijn.
Begrijp
ik deze liefde en zorg? Nee! Vandaar dat ik soms blind ben voor deze onvoorwaardelijke
betrokkenheid op mijn leven. Ik ben dan blij dat ik een column lees die het
negativiteitsvirus flink aanpakt en me de weg naar Perspectief wijst. Hierdoor
ontstaat er weer licht in de soms eindeloos donkere tunnel. Er gloort weer hoop
en hoop doet leven!
Mijn
zorg voor “morgen” is het grootste
cadeau dat ik Jezus vandaag kan geven.
Zo,
dat is een hele zorg minder!
